Even stil geweest op het blog. Vakantie. Maar nu gelukkig weer les, en weer nieuwe input. Vandaag een les Mens&Ruimte. We gaan een attribuut maken dat op het lichaam gedragen kan worden. Om je nog meer bewust te maken van de ruimtelijkheid van het menselijk lichaam, dat we meestal toch in ‘t platte vlak weergeven.  Ik heb er niet zo’n zin in. Sowieso niet vandaag, maar ook niet in ‘t ruimtelijk werken. Heb ook geen flauw benul wat ik ga maken. Een ring? Een armband? Lijkt me niets.  Ik heb pakpapier en een oude Gaudikalender meegenomen. Die ga ik eerst maar ‘s in reepjes knippen. Ben je in elk geval bezig (ja, ik heb ‘r zin in!).  Na een half uur ben ik niet verder dan een gevlochten matje van reepjes. Nu is ruimtelijk werken best veel fröbelen, maar op de academie is het wel de bedoeling dat je ‘t kleuterschoolniveau overschrijdt. Nu ga ik de reepjes aan elkaar nieten en plots ontstaat het idee van een masker. De reepjes groeien als het ware de lucht in en dan ontstaat er toch een leuk attribuut. Wonderlijk. Ondanks de weerstand toch een goed resultaat.







Het masker verhult, zoals een masker bedoeld is te doen. Maar ‘t geeft ook delen bloot. En je kunt zelf bepalen hoeveel je blootgeeft. En eigenlijk zegt het masker zelf ook wat over mij, waarmee het op zich al weer wat blootgeeft. In feite een parallel met het creatieve proces: hoeveel laat je van jezelf zien in je creatieve produkten, en hoeveel verberg. De zelfportretopdracht is daar een mooi voorbeeld van.
Interessant zou nog zijn om te onderzoeken waar mijn initiële demotivatie vandaan kwam: was het wellicht de weerstand tegen ruimtelijk werken? De angst om uit het platte vlak te treden? Terwijl het toch eigenlijk heel leuk was om te doen.

Nog ‘s een poging tot een zelfportret met de spiegel. Ik heb namelijk nog niet de inspiratie gevonden om het zelfportret op een andere wijze weer te geven. Wel ideeën, maar nog niet voldoende gerijpt.
Werken met de spiegel is wel lastig. Normaal zitten de ogen op midden van het hoofd. Omdat de spiegel schuin omhoog staat, valt een deel van het achterhoofd weg, waardoor de ogen hoger komen te zitten. Maar de vertekening door de spiegel was nog niet zo makkelijk weer te geven in de schildering.
Michelangelo zei, dat kunstenaars ‘t best zijn in het maken van hun eigen portret. Of ‘t hier is gelukt, laat ik aan jullie oordeel over. Ik herken me er in elk geval in. En over de kleuren ben ik tevreden. In die zin vind ik ‘m geslaagd.

De komende zaterdag geen les, dus tijd om te mijmeren over Het Zelfportret. Hoe kun je dat nog meer weergeven? Kun je je karaktereigenschappen weergeven door middel van een schilderij of schets? En in hoeverre durf je je dan te laten zien? Kun je ‘iets’ met typografie? Moet je een inkijk geven in je omgeving. En in hoeverre is je omgeving een reflectie van jezelf? Afijn, ik laat het even sudderen. Er komt vanzelf wel wat boven.

Vandaag in Leiden, Lakenhal. Schitterende expositie over Theo van Doesburg en tijdgenoten. Wel een beetje veel werken en wat dicht op elkaar. Na anderhalf uur ben je overvol van de indrukken! Maar wat een mooie, kreatieve tijd was dat. En dat met die vlakjes, dat kan ik ook:















(Sorry, Theo, grapje)

Een fotografieles. We gaan “beweging” vastleggen op de foto. Beweging is, denk ik, in principe tegenstrijdig met fotografie. Fotografie is immers ‘vastleggen’ op de gevoelige plaat. Je bevriest een moment in de tijd; alles staat stil op een foto. De uitdaging is dus, om beweging te suggeren. Bijvoorbeeld door een lange sluitertijd: omgeving scherp, onderwerp onscherp. Of door ‘meetrekken’ van de camera: omgeving onscherp, onderwerp scherp. Grappig dat onscherpte beweging suggereert. Maar het klopt wel. Ik zit nu in een café en kijk naar buiten naar de langskomende fietsers. Als je je ogen meebeweegt, zie je inderdaad de omgeving wazig. En als je je ogen stilhoudt, dan wordt de fietser onscherp. Was me niet eerder opgevallen.

Tijdens de les schiet ik in ‘t wilde weg (leve het digitale fototijdperk) met een lange sluitertijd. Omdat ik niet precies weet hoe ik het diafragma op deze camera moet aanpassen, worden alle foto’s overbelicht wat op zich een grappig effect heeft. Een beroepsfotograaf neemt dagen de tijd om een bepaalde foto te nemen. Wij hebben maar drie kwartier. Dus maar weer loslaten dat ‘t iets moois moet worden, en op ‘t gevoel fotograferen. Een beetje als een paparazzi.

Onderwerp scherp:

Onderwerp wazig:

Of gewoon alles onscherp, zelfs dat suggereert beweging:






En:

Een mooie methode om je te dwingen in vlakken te werken is het silhouettekenen. Eigenlijk is het silhouet het summum van in vlakken denken, want je hebt maar een vlak. Je wordt daardoor wel heel erg gedwongen om puur naar de outline van je model te kijken. Zo kun je makkelijker abstraheren van detail en vorm van bijvoorbeeld ledematen. En als je dan ook nog heel snel schetst met houtskool, dan kun je soms even vergeten, dat er een levend model voor je staat, zodat je je puur op de vorm kunt concenteren. Mooie techniek.

Deze silhoueten heb ik getekend vanaf een terras in de stad. Voorbijgangers. Allemaal gehaast. Die staan dus niet even voor jou stil. Vliegensvlug schetsen. 30 seconden, meer heb je niet. En dan krijg je toch mooie resultaten.