Vandaag een meubel ontwerpen en ook maken. Je mag alleen papier (stevig), splitpennen en tie wraps gebruiken (geen lijm!).

De afgelopen week heb ik er al wat over nagedacht en wat geschetst. Kwam niet veel verder dan een 4-kant stoeltje. Heb ‘t maar uitgesteld tot de les zelf. Kijken wat er dan bovenkomt.













Daar zit je dan op de les, met dat enorme vel wit papier waar een meubel uit moet komen.

Min of meer vanzelf ontstaat ‘t idee om een ergonomisch verantwoorde bureaustoel te maken (zal wel met mijn kantoorverleden te maken hebben). Maar niet zo’n stoel die op duizend verschillende manieren is in te stellen en waarop de gemiddelde kantoormens toch weer onderuit zakt. Met de nodige rug- en nekklachten als gevolg. Dus ‘t moet een stoel worden, die dwingt om rechtop te zitten. En hij moet er natuurlijk ook aantrekkelijk uit zien. Bovendien moet de productie makkelijk en goedkoop zijn.







Wordt wel elegant.

Nu de realisatie op schaal. Dat is eigenlijk meer een geometrische puzzel. De stoel moet wel blijven staan, dus er moeten allerlei steun- en bevestigingsvlakken komen. Op papier kom ik een heel eind, maar niet ver genoeg.

Dus dan maar gewoon uitknippen en proberen. Beetje trial&error. Na 4 splitpennen is de les alweer voorbij. Thuis verder, en waarschijnlijk een paar maal opnieuw beginnen.

Het leuke is wel, dat je uit je schetsen daadwerkelijk iets ziet ontstaan. Iets tastbaars. Iets dat jij hebt bedacht. Maar ik vond het tekenen en schetsen toch leuker dan het in elkaar zetten. Word altijd een beetje kriegel van knippen en plakken (splitpennen in dit geval).

Deze les gaat over de leporello. Dit wordt een harmonicaboekje over je bevindingen tijdens de curus. Wat vond je leuk en wat niet? Waar zaten je flow-momenten en waar je frustraties? Het blijkt nog nog wel lastig, om de inhoud en opmaak van je leporello te bedenken. Ga je alles wat er in de cursus voorbij kwam er inzetten, of kies je een favoriet deel? Ga je foto’s maken van je werken, ga je dingen erbij maken? En hoe druk je eigenlijk je voorkeuren en weerstanden uit? Maak je er een verhaaltje van? Welke layout gebruik je? Etc., etc. Veel, heel veel vragen, maar voorlopig nog geen antwoorden.
Afijn, een mooie opdracht! Eigenlijk waar ‘t om gaat in het creatieve proces.

Leeg ziet de leporello er zo uit:





Ik betrap me erop, dat ik de leporello eerst helemaal in mijn hoofd wil uitdenken. En dat het dan ook graag ‘first time right’ moet zijn. De analytische, lineaire aanpak. Goede aanpak misschien voor een zakelijk project, maar we zijn nu bezig met een creatief project, dat werkt dus niet zo.
Hier moet je gewoon wat gaan doen. Met je handen en met papier. Probeer maar wat. Dan kun je eerst de banale, voor de handliggende oplossingen voorbij laten komen en uit je systeem verwijderen. Die oplossingen die iedereen kan verzinnen. En al doende ontstaan er nieuwe niveau’s en nieuwe, frissere ideëen. Tot er een moment komt, dat het ineens klopt, de Aha-Erlebnis.

Dan heb je dé oplossing gevonden. En misschien verwerp je die later toch weer en kies je voor een idee dat je eerder banaal voorkwam maar dat nu geniaal lijkt. Wonderlijk proces, dat creatieve. Maar zo werkt dat.
Nu nog even doen. Ben benieuwd wat eruit gaat komen.

Vooralsnog is het ook leuk om met een dummy leporello en wat licht te spelen.

Nou, dat was wel een bevalling, het affiche. Het idee zelf is zó geboren. Ik ga een affiche maken voor een gefingeerd concert van Mark Hollis. ‘t Idee ontstond, omdat ik de laatste dagen zijn CD aan het beluisteren ben.
De ruwe vormgeving was er ook snel. Zwarte achtergrond, want Mark Hollis’ teksten zijn toch wat duister. Het lettertype was ook snel gekozen uit de alternatieven die ik de vorige les heb gemaakt. ‘t Wordt het Triangle font. De tekst op het affiche vormt een ‘Z’ van jazz (Triangle Jazz Club) en de diagonale tekst verdeelt het vlak weer in twee driehoeken, die aansluiten bij het driehoekige font. De diagonale tekst is een ook soort grens, die terugslaat op de tekst zelf. So far, so good. Makkelijk. Nu nog even de uitvoering. Daar zit dus die zware bevalling. Uren tekenen, knippen, plakken, snijden van de letters. Als de tekst dan op het affiche is geplakt, blijken de letters veel te klein. Nieuwe versie maken. Dan zijn de letters niet in verhouding . De ‘r’ is veel te iel ten opzichte van bijvoorbeeld de ‘a’. Dus dan weer nieuwe oplossingen verzinnen. Veel ‘transpiratie’ dus.

De transpiratie komt eigenlijk vooral omdat ik te snel ben begonnen met snijden en plakken. Dat moet je dan telkens weer opnieuw doen, en dat vind ik toch minder leuk werk. Het is beter om eerst maar ‘s allerlei versies te schetsen, eventueel op ware grootte. Je zou ook printjes kunnen maken van de letters, maar dan moet je wel goede letterontwerp-software hebben. Ik wilde toch in grote-stappen-snel-thuis zijn (leerpunt).

Het spelen met de lettervormen en -verhoudingen en het oplossen van de vormgevingspuzzel was daarentegen ontzettend leuk. Dat was super om te doen! Creatief maar toch ook wel analytisch/geometrisch: een mooie combinatie.

Hier zie je een paar fontstudies, om een indruk te geven van het mooie monnikenwerk.


Letteralternatieven:

Lettervormgeving:

Uiteindelijke vormen:

Je krijgt trouwens wel bijzondere waardering voor fontontwerpers. En twee weken is te weinig om een uitgebalanceerd font te maken.

Vrijdagavond om 12 uur heb ik er een punt () achter gezet. De volgende dag moest het mee naar de cursus. Voorlopig is het dan goed genoeg.

Dit is wel de leukste opdracht tot nu toe.

En dit het resultaat (bijna af):

(ja, Mark is met een ‘k’, I know).

In de les van vandaag laten we de pers rollen! Eerst een zinkplaatje met inkt insmeren. Dan platte stukjes materiaal erop: veren, knipsels, bladeren. Vervolgens papier erop en dan door de monotype pers halen. De wonderlijkste resultaten krijg je erdoor.








In dit voorbeeld gebruik ik een verknipt servetje:







De Monotype pers ziet er overigens zo uit:

Met zo’n pers kun je maar één afdruk maken. In principe dan: na de eerste afdruk kun je natuurlijk inkt of objecten toevoegen aan het plaatje, en weer een afdruk maken, maar die is dan wel anders.

Wat ik nog leuker vond: papier op het geïnkte zinkplaatje leggen, en dan op het papier tekenen. Daar waar je druk uitoefent wordt de inkt door het papier van de plaat gezogen. Dan krijg je bijvoorbeeld dit:







Een wonderlijke mengeling van enerzijds mooie harde zwart/wit grafiek en anderzijds de lijnen die meer zacht, vlekkerig en korrelig zijn. Een prachtige combinatie. En dit is ook makkelijker thuis te doen (ik heb toevallig even geen Monotype pers thuis staan).

De mogelijkheden zijn oneindig, en dan hebben we ‘t nog niet over gebruik van kleuren. Erg leuk om te doen.

Een nadeel van deze techniek: je krijgt er ontzettend vieze handen van. Ik ben nog bezig de inkt van m’n vingers te schrobben!

Begin van een nieuw blok: Ontwerpprocessen. Het proces van idee naar uitvoering. We gaan nu meer naar grafisch ontwerpen. De voorgaande lessen waren erg leuk en leerzaam, maar hier gaat het me eigenlijk om. Grafische ontwerpen doen mijn hart sneller kloppen! In deze les gaan we letters ontwerpen. Nou ja, een typograaf zou het zo nog niet noemen. Maar we mogen allerlei verschillende lettervormen bedenken. Het gaat me bijzonder makkelijk af. Het een na ‘t ander ‘verzinsel’ rolt er haast automatisch uit.
Dit is leuk! Schetsen, pen, potlood, houtskook; groot, klein; dik, dun; en je fantasie z’n beloop laten gaan. Jammer dat we maar een ochtend de tijd hebben.
Maar gelukkig is er Huiswerk! Ik mag één zelf ontworpen letterype uitkiezen en daarmee een heel alfabet construeren. Eerst het kaf van het koren scheiden. Welke letter is origineel en welke gewoontjes? Wat is te makkelijk en wat is bruikbaar? Met het lettertype van keuze ga je een affiche ontwerpen met alleen de letters. De letters als beeld. Ik heb altijd ‘iets’ gehad met typografie en handschrift. Ik kan de oorzaak van die affectie niet achterhalen, maar het zorgt er wel voor, dat ik dit een fantastisch leuke opdracht vind. Ik heb er zin in.